Wie ben ik?

Sudhira Marjolijne Hoeksma

Mijn naam is Sudhira Marjolijne Hoeksma, geboren als Marjolijne Brecht Hoeksma in 1992 te Delft. In het kort wil ik jullie hier een kleine inkijk geven in mijn leven, want als je mijn blog leest ben je wellicht benieuwd waarom, voor wie en voor wat ik schrijf.

Ik ben geboren in het ziekenhuis, met een enigszins complexe geboorte en een aubergine kleurige ik als uitkomst leek het niet heel veel goeds. Na vele onderzoeken, testjes, slangetjes en metertjes bleek ik een complexe aangeboren hartafwijking te hebben. Ik ging naar huis met mijn ouders, maar die moesten maar afwachten hoe het met mij zou gaan. Iedereen was gespannen want de dokters hadden niet veel goeds voorspelt, hooguit 4 maanden te leven… Mijn ouders zijn vol liefde voor mij gaan zorgen, en hebben een alternatieve weg van artsen en geneeskunde ingeslagen om mij zo goed mogelijk met zoveel mogelijk natuurlijke middelen te ondersteunen, want hoe lang ik ook leefde, de kwaliteit van leven was het allerbelangrijkste.

Nu, 27 jaar later, leef ik nog steeds, en hoe! Inmiddels heb ik op mijn 9e en 12e de twee meest uitgebreide open-hartoperaties gehad, waarna ik in 2013 na een pacemakerwissel in 2012 een behoorlijke infectie had opgelopen met twee maanden ziekenhuis en nog een open-hartoperatie als gevolg. Dat was niet niks, en alle ziekenhuiservaring hebben behoorlijk impact gehad. Vanaf mijn geboorte was mijn leven van buitenaf niet zeker, daar bedoel ik mee dat iedereen die er omheen stond heel onzeker was over de uitkomst, omdat er met mijn hart van alles was wat de functionaliteit van dit belangrijkste orgaan in de weg stond. Ik wilde leven, er was een interne beweging en energie om hier te zijn, ik mocht hier op aarde iets komen brengen. Zo voelde ik dat als klein meisje al, en afgelopen jaren is dit gevoel steeds sterker geworden omdat ik me er opnieuw mee heb kunnen verbinden.

De ziekenhuisopnames, onderzoeken en gebeurtenissen hebben grotendeels mijn leven bepaald, niet per sé in tijd, maar wel in mijn systeem. Ik was aan het overleven, altijd op de vlucht of bevroren. Dit werd ontzettend merkbaar na mijn 2 maanden ziekenhuis, waarin het mij allemaal teveel werd. De periode daarvoor had ik te kampen met veel overslagen en soms ritmestoornisjes die niet heel ernstig waren maar wel heel vervelend, dat maakte me onzeker. Ik wist niet wat het was, artsen deden er – zo interpreteerde ik dat – vrij ernstig over en ik moest vooral maar niet teveel doen. Althans, dat was mijn invullen. Deze woorden heb ik nooit letterlijk gehoord, maar inmiddels weet ik dat de inprent of de aangenomen dingen zo groots werden in mij, dat dat mijn waarheid werd. Ik was ziek. Ik was gehandicapt. Ik was Chronisch Ziek. Voor Altijd. Ik was altijd moe. Ik kon niet sporten. Ik moest rustig aan doen. Vooral niet teveel doen. Stel je voor dat er wat gebeurd.

Zo waren er nog veel meer aannames, en sommigen waren – vaak tijdelijk – gegrond en andere totaal niet. Waar het op neer is gekomen is dat het uiteindelijk de wind uit mijn zeilen heeft gehaald en gezorgd dat ik het leven echt niet meer zag zitten. Als het zo moest, dan hoefde het niet meer. Ik wist ook geen oplossing, met mijn hoofd.

Mijn innerlijk weten wist wel anders, en dat maakte dat ik bleef, in het leven maar ook op zoek naar mogelijkheden, antwoorden, een andere manier van dingen verwerken. Alle mensen die me waren ontvallen, beste vriendinnen die ook aan een hartafwijking waren overleden, ik wilde niet op die manier ook gaan. Ik was nog lang niet klaar hier, maar het maakte me bang. De werkelijkheid van hun overlijden plakte ik op mijn eigen leven, terwijl dat heel anders was. Maar dat weet ik nu.

Dankzij mijn periode in Groningen kwam in aanraking met VrouwenCirkels bij Chandana (SacredFeminine). Wat ben ik dankbaar dat ik daar ontvangen werd, dat ik daar mocht zijn waardoor ik leerde dat ik het mezelf cadeau mocht geven, zo’n avond vol zakken, voelen, erkennen en wijze mooie vrouwen om mij heen die elkaar ondersteunen bij alles wat voorbij komt. Ik maakte kennis met lichaamswerk en hoorde via haar van de opleiding Primal Rebirth Therapie en het Aumm Instituut. Dat maakte mij nieuwsgierig. Ik ging zoeken op Google, en daar was het. Ik las de eerste regels van de website en ik voelde: dit is het, hier ben ik thuis. Een welkom-thuis gevoel. Onbeschrijfelijk, maar zo rakend en zo helder.

Ik las over de workshop “Zomerweek, Jezelf durven zijn: het oude achter je laten en herboren worden met een krachtig Ja”. Ik dacht: JA! Dus ik ging sparen, maakte contact, sprak mijn onzekerheden uit over mijn financiële situatie en dwars tegen alles in gebruikte ik mijn vakantiegeld voor deze zomerweek. Op dat moment vragen waarom had geen zin, ik had geen idee maar ik moest er heen, ik moest daar zijn. En uiteindelijk weet ik waarom: omdat ik daar vond wat ik altijd al zocht. Een manier om werkelijk een verandering te maken, een nieuwe beweging in te zetten en een oude af te maken, om te kunnen ontladen wat al die tijd zat vastgevroren, om te ontladen wat al die tijd op spanning had gestaan. Ik maakte kennis met actieve meditaties, stille meditaties, vloeiende en liefdevolle zachte meditaties, wat heb ik genoten, wat heb ik verdriet gehad, oog in oog gestaan met mijn eigen doodsangst, terwijl het tegelijkertijd een prachtige ontmoeting was met het eeuwige licht. Een week die voelde als een jaar, waarin ik zoveel heb ervaren en zoveel stapjes zijn gezet naar het helingsproces.
Tijdens deze zomerweek ontmoette ik de therapeut, gespecialiseerd in trauma, waar ik tot de opleiding in maart het jaar erop startte sessies ging volgen. Vol zachtheid en liefde heb ben ik daar vaak geweest en zijn we samen op reis gegaan. Ik ben gestart met de opleiding, maart 2016. Bijna 5 jaar later zit ik in de afstudeerfase van deze opleiding, bouw ik mijn eigen Reikipraktijk op, maak ik ‘zomaar’ muziek met mijn eigen viool en speel ik tenorsaxofoon, ben ik aan het DOEN, in plaats van het eeuwige zitten (letterlijk) in mijn hoofd. Vanuit stilstand, letterlijke stilstand, doen. Stapje voor stapje heeft het me hier gebracht, mijn hart geopend, alle ketens laten zien, alle hekken getoond, en steeds weer nieuwe laagjes mogen afpellen. Dat proces gaat altijd door, maar ik zeg altijd: als ik die opleiding niet was gaan doen, als ik de zomerweek niet had gedaan, dan weet ik niet hoe en of ik hier nu nog zat te schrijven vol van mijn passie om hier te zijn. Gelukkig hoeven we daar niet over na te denken, en bevestigd mijn reis mijn innerlijk weten: als je durft te kijken, je gevoel volgt en je hart je richtingaanwijzer laat zijn, dan kom je waar je mag zijn, waar het leven je nodig heeft, waar jij mag doen wat je hier komt brengen. Samenvallen met je essentie.

Zo te zien heb ik al weer heel wat geschreven… mijn vingers tikken vaak sneller dan ik kan op het toetsenbord, en de teksten rollen er vanzelf uit… ik hoop dat ik je nog steeds interesseer en dat je tot hier bent gekomen.

Als laatste wil ik je vertellen over mijn naam, Sudhira. Eigenlijk is het Divyam Sudhira, maar ik houd het bij Sudhira. Deze naam heb ik na mijn tweede opleidingsjaar aan het Aumm Instituut mogen ontvangen van het Osho Instituut in Keulen. Ik heb mijn levensverhaal geschreven en mijn motivatie voor het ontvangen van de naam, en naar aanleiding daarvan is deze naam naar boven gekomen. Wat deze betekend vertel ik je graag persoonlijk wanneer we elkaar ontmoeten, kom je een keertje kennismaken?

 

Liefdevolle warme groet,

 

❤ Sudhira